“Cierpienia torturowanego człowieka polegają na tym, że tonie, ale nie może utonąć” - tak eksperci opisują jedną z tak zwanych wzmocnionych technik przesłuchania stosowaną przez CIA. Według więzionych terrorystów metoda ta była stosowana na nich również w Polsce. Skąd więzień przetransportowany w zupełnych ciemnościach, trzymany w odosobnieniu i przesłuchiwany przez Amerykanów wie, że jest w kraju A, a nie B?  

Chalid Szejk Mohammed - mózg zamachów z 11 września twierdzi, że w miejscu w którym go więziono widział śnieg, słyszał ludzi mówiących wschodnioeuropejskim językiem i dostał do picia wodę z etykietą na, której widniał polski adres e-mail. Z kolei Saudyjczyk Abd al-Rahim al-Nasziri,  który dowodził atakiem na amerykański okręt USS “Cole” w 2000 roku twierdzi, że wie, iż był w Polsce gdyż do jedzenia podawano mu… truskawki.

W Polsce oraz w Rumunii rzekomo przetrzymywano i torturowano 11 więźniów. Miano stosować na nich również zakazaną przez prawo międzynarodowe metodę Waterboaring. Metoda ta polega na podtapianiu. Więzień przypięty jest do ławki, która umieszczona jest pod kątem 10 - 20 stopni, głową w dół. Na twarzy więźnia kładzie się szmatę ściśle przylegającą do twarzy lub celofan (folia celulozowa). W przypadku folii umieszcza się ją tylko na ustach.

Wtedy leje się wodę na twarz. Usta i nos napełniają się, jednak dzięki temu, że sylwetka przechylona jest głową w dół woda nie przedostaje się do płuc. Więzień nie utopi się, jednak gardło, jama usta i zatoki wypełnione są wodą, tworzy to złudzenie topienia się. Pokrycie twarzy szmatą lub folią nie jest konieczne, jednak potęguje to nieprzyjemne doznania. Przesłuchiwany nie może wtedy poprzez odruch kaszlu pozbyć się wody przez usta. Metoda ta powoduje ogromną panikę i strach przed utonięciem, daje to pożądany efekt psychologiczny. Człowiek poddawany tej procedurze mimo, iż wie, że to tylko fizjologiczne zjawisko tonięcia, to poddaje się panice.

Według standardów CIA jedna sesja podtapiania podejrzanego nie powinna trwać dłużej niż 40 sekund, góra dwie sesje w ciągu 24 godzin.  Funkcjonariusze CIA, którzy poddali się tej technice dla celów szkoleniowych wytrzymywali około 14 sekund. Na podstawie opinii personelu medycznego CIA wymagane było, aby przy przesłuchaniach stosowano nie zwykłą wodę, a roztwór soli, gdyż część przesłuchiwanych połykała znaczne ilości wody i mogło to doprowadzić do hipotermii.

Tortury są zabronione przez ONZ, Konstytucję RP i potępione przez Amnesty International. Jednak czy nigdy nie ma racjonalnego uzasadnienia dla tortur? W jednym z magazynów “Newsweek” z roku 1992 Michael Levin nowojorski profesor filozofii, w artykule zatytułowanym “Argumenty na rzecz tortur” rozważał ten problem:

“Bywają sytuacje, kiedy stosowanie tortur jest nie tylko dozwolone, lecz wręcz moralnie uzasadnione. Przypuśćmy, że terrorysta ukrył na Manhattanie bombę, która ma wybuchnąć czwartego lipca w południe. Przyjmijmy dalej, że zostaje on schwytany o dziesiątej rano tegoż dnia, ale nie chce wyjawić miejsca podłożenia bomby, gdyż woli umrzeć niż nie wykonać zadania. Jeśli jedynym sposobem uratowania ludzkich istnień jest poddanie terrorysty ja okrutniejszym choćby katuszom, to jakie argumenty mogą przeciwko temu przemawiać? Uważam, że żadne. Oczywiście, torturować można tylko bezsprzecznie winnych i tylko celem ocalenia niewinnych istot, a wówczas granica między Nami a Nimi pozostaje wyraźna. Istnieje nikłe ryzyko, że sięgając po tortury jako jeden ze sposobów ochrony porządku, demokracje zachodnie zejdą na manowce.”

Choć wypowiedź amerykańskiego filozofa daje do myślenia i skłania do przyznania mu choćby częściowo racji to są także bardzo racjonalne odpowiedzi ludzi, którzy mają zupełnie odmienny punkt widzenia. Francuski laureat Nagrody Nobla, Albert Camus, stwierdził kiedyś: “Jeśli nawet tortury uratowały kogoś kosztem utraty ludzkiego honoru, bo pozwoliły odnaleźć 30 bomb, to jednocześnie sprawiły, że pojawiło się 50 nowych terrorystów, którzy – działając w odmienny sposób i w innym miejscu - spowodują śmierć jeszcze większej liczby niewinnych ludzi” 

 W Stanach Zjednoczonych kilku dziennikarzy postanowiło sprawdzić na własnej skórze czy ta metoda przesłuchania jest rzeczywiście torturą.  Żaden nie wytrzymał dłużej niż kilka sekund i wszyscy zgodnie stwierdzili, że to z całą pewnością jest tortura.

Mancow Muller, dziennikarz, który prowadzi własną audycję w radiu

Christopher Hitchens dziennikarz Vanity Fair

Podobne wpisy:

• Kazimierz Piechowski – brawurowy uciekinier z Auschwitz